Het is al enige tijd geleden dat ik weer wat heb gepost terwijl er echt heel veel gebeurt is de afgelopen paar maanden. In April had ik mijn laatste post, deze ging over Mies, mijn lieve vriendin dit zo sterk is en ondertussen bezig is met de behandeling waarover ik sprak! 
Daarnaast had ik in april mijn eindgesprek voor mijn opleiding en kan ik met grote trots zeggen dat ik dit in één keer heb gehaald en op 30 mei mijn diploma in ontvangst heb mogen nemen. 

Ik wil zeggen dat de afgelopen 6 jaar pittig zijn geweest, maar eigenlijk zijn de afgelopen 8 a 10 jaar pittig geweest, waarbij de laatste 2 jaar het allemaal bergopwaarts gaat. Tijdens mijn eerste keer 6 vwo heb ik veel last gehad van examen stress heb ik mij totaal niet thuis gevoeld in mijn eigen klas. Ik was het buitenbeentje en kon moeilijk contact krijgen met mijn klasgenoten. Ben daardoor dat jaar geregeld thuis gebleven om te leren en daar te werken. Dit kwam deels ook omdat het gezondheid technisch minder goed ging. In 2010 heb ik besloten om naar Enschede te verhuizen om daar te beginnen aan mijn opleiding psychologie. Ook dit lukte niet zoals ik wilde dus heb ik in mijn tweede jaar besloten om een revalidatie te starten bij het Roessingh. Dit heeft toen wel wat geholpen maar ik was er nog niet. In 2012 ben ik van opleiding veranderd en begonnen met SPH. Ik was hier gelijk op mijn plek en had het erg naar mijn zin. Ik heb niet helemaal een normale studietijd doorlopen, maar na 6 jaar heb ik eindelijk mijn diploma in ontvangst genomen. In 2014 ben ik er een jaar tussenuit geweest en heb ik behandeling gehad voor chronische lyme en vervolgend een re-integratie gedaan. Daar heb ik het meeste geleerd en is het langzaam allemaal beter gegaan. Ik ben mijn kernwaarden onder ogen gaan zien en ben mijn demonen aangegaan.
Al met al ben ik gegroeid en heb ik ondertussen echt het gevoel een transformatie te zijn doorgegaan. Ik heb aan mijzelf gewerkt en dit is wie ik ben. 

Het is allemaal echt niet makkelijk geweest. Het alleen doen van mijn onderzoek, het moeten voorbereiden van mijn eindgesprek waarbij ik moet zeggen waarom ik een goede SPH'er ben, prive onzekerheden, moeilijke tijden met mensen die mij lief zijn. 
​
Dit jaar is het ook 20 jaar geleden dat Tom overleden is. Ik heb hier niets over geschreven, maar het moeilijk. Het is zo'n stomme "mijlpaal". Het is alweer zo lang geleden en anderzijds voelt het als de dag van gisteren. Ook het feit dat ik geslaagd ben, mijn diploma in ontvangst neem en dit allemaal hoogtepunten zijn die hij ook niet meemaakt.  

Ik had voor mijzelf besloten om als ik mijn diploma heb onderzoek te doen naar het krijgen van kinderen, en daarbij in het bijzonder waar ik op moet letten als dit alleen zou gaan doen. Dit heb ik gedaan, heb een afspraak gemaakt met de huisarts, heb een boek besteld waar meer informatie in stond en ben gaan google. Maar op het punt waar ik nu sta kan ik er niets mee doen, niet zoals ik had gehoopt toen ik het besluit had genomen na mijn studie er mee aan de slag te gaan. Ik wil eerst een stabiele situatie hebben, met werk en vastigheid en structuur. Dit heeft er voor gezorgd dat ik nog wel informatie tot mij neem, maar deze wens nog een paar jaar uitstel. Dit besluit heb ik met pijn in mijn hart genomen maar is wel de juiste. Je kunt niet plannen wanneer kinderen goed uitkomen in je leven, maar om het bewust te proberen in een onstabiele tijd vind ik niet eerlijk. 

Goed, leven is veranderd. Ik heb lieve en dierbare mensen om mij heen die ik mijn vrienden, maar vooral mijn familie mag noemen. Die er voor mij zijn geweest in hele zware en moeilijke tijden. Zelfs wanneer het voor hun ook niet altijd even makkelijk was. Ik ben door gegaan, ik heb hulp gezocht toen ik het nodig had. Ik heb dingen geaccepteerd en heb dingen aangepakt. 
Het doet mij heel goed om te kunnen zeggen dat ik in september begin met een proefplaatsing op het Saxion bij het Studiesucces Centrum. Alles lijkt nu op zijn plaats te vallen. En nee dat betekend niet dat ik niet ook nog steeds moeilijke tijden heb, want die blijven. Maar ook in de moeilijke tijden kan ik nu zien dat ik gelukkig ben, dat ik er mag zijn en dat ik het toch allemaal maar doe. 

Van mijn ouders heb ik voor het behalen van mijn diploma echt een heel mooi cadeau gekregen (naast heel veel andere mooie cadeau's zoals kleren, ketting, armbandjes, blond en zoveel meer) namelijk een Tattoo. Het voelt een beetje als traditie, toen ik mijn VWO diploma heb gehaald heb ik ook een tattoo gekregen. Die tattoo stond toen voor kracht en dat ik niet alleen ben. Mijn huidige tattoo staat voor hoe ik gegroeid ben, hoe ik 100 keer ben gevallen maar 101 keer ben opgestaan, hoe ik down ben geweest, maar altijd weer omhoog ben gekomen, hoe ik mij heb ontwikkeld, een betere versie van mijzelf, een echtere versie van mijzelf ben geworden, hoe ik van mijzelf heb leren houden en hoe ik ondanks alle tegenslagen er toch nog steeds sta. 

Ik wilde al heel lang een fenix omdat ik het gevoel heb opnieuw geboren te zijn. Maar het feit dat ik hem heb gekregen van mijn ouders voor het behalen van mijn diploma, aan het einde van een periode. Ik sluit mijn studieperiode af, en begin nu het werk leven. Ik ga van student naar burger! =P Maar goed het is voor mij ook echt een start van een nieuwe periode, met uitdagingen, met vallen en opstaan maar ook dat gaat mij allemaal lukken. 

Ik ben trots op waar ik nu sta en waar ik gekomen ben.

Hallo!! 

Ik wil enige tijd iets vertellen over een hele goede vriendin van mij. Aangezien ik met mijn eindpresentatie bezig ben is dat er nog niet echt van gekomen. Echter kwam ik er bij mijn voorbereidingen met mijn eindpresentatie ook weer mee in aanrakingen en daar wil ik mee beginnen. 

Ik heb een goede vriendin die heel erg positief in het leven staat, echt een levensgenieter. Waar ze kan haalt ze alles uit het leven. Ze geeft veel om mensen en haar droombaan is werken bij de politie omdat zij hoopt voor één iemand het verschil te kunnen maken. Ze erg veel bezig met haar eigen ontwikkeling doormiddel van zich verdiepen in bijvoorbeeld het boeddhisme. Ik heb haar ook leren kennen op een jongere retraite bij een boeddhistisch instituut in België.

Oh, en ze is 24 jaar en heeft een zeer agressieve vorm van MS.
Wat ik hiermee duidelijk wil maken, dat ondanks dat zij in een rolstoel zit zij ontzettend positief in het leven staat en ik soms daardoor vergeet dat ze zo ontzettend ziek is. 

Afgelopen zondag is er een traditie ontstaan voor ons! We zijn samen naar Heel Holland Zingt Hazes geweest. Ik had van een vriendin van mijn de mogelijkheid gekregen om gratis daarheen te gaan omdat het niet helemaal haar soort muziek is en ze weet dat ik het geweldig vind. Mies en ik hebben een passie voor Hazes, heerlijk keihard in de auto als we naar België reden om naar de retraite te gaan. Dus de keuze om met Mies te gaan was snel gemaakt en ze was gelijk super enthousiast. Het is voor ons allebei stiekem heel lekker dat het gewoon op zondagmiddag is, energie technisch zeg maar. 

We hebben echt een geweldig super leuke geslaagde gezellige middag gehad. Van te voren hebben we nog even een drankje gedaan met de vader, zus en tante van Mies en de vriendin van de neef van Mies. Maar om 14 uur gaan we dan toch echt richting de zaal. Eerst even onze muntjes van halen die bij de kaartjes zitten en omdat ik zelf graag een fysieke herinnering wil aan deze dag, besluit ik een hoed te kopen voor Mies en mij. Eenmaal binnen scheiden onze wegen zich van de andere vier, die graag dichter bij het podium willen staan. Mies en ik zoeken rechts achterin met de rolstoel een plaatjes. We hebben uiteindelijk bewust gekozen om niet op het rolstoelplatform te gaan zitten, voor de gezelligheid, wendbaarheid en sfeer. Nog even snel een foto/Boomerang voor het begint en dan klinken daar de eerste klanken van Jeroen van de Boom. Ik kan niet echt meer herinneren wie wat en wanneer heeft gezongen maar de opmerkingen die erbij hoorde waren: "AAAAHH Dreetje!!!" "Oeh Jaaaa Danny! Danny! Danny!" "Zo Treintje heeft wel een mooie kont en wat komen haar borsten er mooi uit, en oh ja ze zingt ook wel leuk!" "Oh super cool!! Barry Hay die Nederlands zingt!" "Ah wat lief, Rox doet een liedje voor haar ongeboren zoon" "Wat een gaaf decor" "AAAAh Dreetje!! Damn..." 
En natuurlijk een helehoop mee gebler op alle liedjes! En ondanks de rolstoel dansen wij er met zn tweeën heerlijk op los! 
Soms is daar de behoefte om even een luchtje te scheppen en daar hebben we echt een heel mooi gesprek met een heel prachtig persoon. Het begint met de vraag met waarom Mies in de rolstoel zit, als dat gevraagd mag worden. Wie Mies een beetje kent weet dat ze heel gemakkelijk praat over haar situatie. Dit bewonderde de man in kwestie. Hij zag hoe positief ze in het leven stond, dat ze genoot van het leven en er alles uithaalt wat ze kan. Ik vond dit zo mooi om te horen aangezien ik dat zelf ook heel erg heb. Ik heb het al eerder gezegd maar door de houding van Mies zelf vergeet je soms dat ze ziek is. Ik vond het heel mooi om te horen hoe Mies mij waardeerd als vriendin en hoe fijn ze het vind dat ik altijd voor haar klaar sta. Ik vind dat zo fijn om te horen, want ik doe echt binnen mijn kunnen wat ik kan en dat ze dat ziet en benoemt (naar een vreemde) vult mijn hart. 

Het was een hele bijzondere en fijne dag met Mies en zeker eentje die ik nooit zal vergeten en hopelijk nog jaarlijks kunnen gaan herhalen! 

Maar even toch de keerzijde. Want een dag als deze is geweldig en we genieten ten volle. Maar het is nu een dag later. En als ik voor mijzelf spreek stortte ik gisteravond als redelijk van mijn hoeven van vermoeidheid. Heb ik eindelijk weer eens een goede nacht slaap gehad omdat ik zo vermoeid was. Maar nu zit ik ook weer op de bank met veel pijn. Mijn benen, armen, handen, rug, buikspieren... nja wat eigenlijk niet doen pijn. Het is de prijs die ik moet betalen. En ik ben ondanks de goede nacht zeker nog wel moeier dan als ik niet een feestje bouw met mijn lieve vriendin. Met andere woorden, ik zal nog een paar dagen goed moeten herstellen. 
Dit geldt niet alleen voor mij. Ik weet dat Mies gelijk haar bed in is gedoken nadat ik weg ben gegaan bij haar (dat was rond een uur of 19.00 zondagavond) en ze er maandagochtend om half 9 (verplicht) uitgekomen voor revalidatie. Haar benen werken niet meer vandaag en verder durf ik niet te denken aan de pijn die ze waarschijnlijk voelt, maar waar ze niet zo snel over zal spreken. 

Veel mensen zien alleen het moment dat we uit de deur zijn. Maar als het slecht gaat, zie je ons niet. Want als het slecht gaat, dan gaat het ook zo slecht dat we tot bed of bank veroordeeld zijn. Ik hoor je nu denken "Dat is toch niet zo erg?". Zelf met de pijn was het de eerste 4x inderdaad niet zo erg, maar wanneer dit zo vaak voorkomt dat het echt als een straf voelt, dan is het niet zo leuk meer. Voor het kunnen ondernemen van dit soort dingen moet gepland worden. Er moet gezorgd worden dat de dagen daarvoor rustig aan gedaan wordt, zodat de dag zelf volgehouden kan worden. Er worden als het waren in de dagen daarvoor extra lepels gespaard om mee te nemen die ene dag (Ik ken hem zelf via hehttps://butyoudontlooksick.com/articles/written-by-christine/the-spoon-theory/ maar als je googled op lepel theorie kun je het ook in het Nederlands vinden en lijkt van toepassing op meerdere chronische ziektes).

Wij accepteren dat deze keerzijde erbij hoort, maar merken helaas ook heel vaak dat mensen niet weten dat deze keerzijde erbij hoort. Daarom wilde ik hier toch kort wat over zeggen. 

Ik graag het lijflied van Mies delen, maar ik kan mij er ook zooooo in vinden! 

En nog een kleine impressie van de middag! 

En als laatste wil ik wijzen om de crowdfunding van Mies. 

Michelle is geld aan het inzamelen voor stamceltherapie in Mexico. Echter is deze behandeling heel erg duur en heeft ze in totaal een bedrag van 70.000 euro nodig. 

Meer informatie (in het Nederlands) kun je vinden op www.miesmetms.nl of op https://www.facebook.com/MiesmetMS/.

Doneren kan via de site of (heeft de voorkeur) via NL 20 INGB 0008 0960 56 tnv Stichting Mies met MS.

Mies spreekt:

"Ik kreeg tijdens mijn revalidatie te horen over Boaz Spermon. Hij heeft HSCT ondergaan. Dit is een stamceltherapie die je imuumsysteem reset en zo ook de aanvallende cellen die zorgen voor de ontstekingen in de hersenen en je ruggenmerg bij MS. HSCT kan de ziekte stopzetten, iets wat nog niets in Nederland kan. Doordat mijn ziekte zo snel gaat en ik mijn dagen voornamelijk in bed doorbreng, wil ik de stamceltherapie ondergaan om de MS zo snel mogelijk onderuit te halen. Naast dat de ziekte zo kan worden stilgezet zou ik ook functies weer terug kunnen krijgen.

Over de hele wereld voeren al meerdere klinieken deze behandeling uit voor MS patiënten, maar helaas vergoed Nederland het nog altijd niet ondanks de goede resultaten en onderzoeken in het buitenland. Een kliniek in Mexico heeft een plek voor mij gereserveerd later dit jaar, maar dit kost veel geld. Er is voor alles totaal €75.000 nodig voor de therapie, de reis en het invriezen van mijn eicellen vanwege de chemotherapie die ik krijg. Daarom start ik nu een crowdfunding, zodat ik 15 oktober, maar hopelijk eerder, terecht kan in Mexico en zo weer naar een toekomst kan kijken.

Ondanks huishoudelijke hulp, een aangepaste woning en veel lieve mensen die helpen met bijvoorbeeld boodschappen doen en avondeten wil ik mezelf weer zelfstandig kunnen redden. Ik lig nu voornamelijk in bed en meestal bestaat mijn enige uitje in de week naar de supermarkt gaan. Ik kan steeds minder, terwijl ik in mijn hoofd nog altijd rond wil rennen zoals Axl Rose op het podium deed. Alleen al lopend boodschappen kunnen doen, weer avonden met vrienden hebben zonder altijd te moeten afzeggen en weer kunnen werken. Daar wil ik voor gaan!"

Heel erg bedankt voor het lezen en ga vanavond even lekker uit je bol! 

Liefs M²

Ik kreeg laatst de vraag of ik nog mijn blog schreef en kwam er toen achter dat het eigenlijk wel heel lang geleden is dat ik geschreven heb... namelijk in maart...

Er is veel gebeurt in die afgelopen tijd. Zoals de blog in januari aangaf ben ik bezig geweest met mijn minor en heb die goed afgerond. Heb daar ook heel veel plezier mee gehad.

Ik heb eind vorig jaar ook wat lichamelijke struggelingen gehad die mij erg aan het denken hebben gezet over de toekomst, maar daar later wat over. 

In februari heb ik ook eindelijk mijn rijbewijs gehaald en mijn eigen auto gekocht! Ik kan niet gelukkiger zijn met de vrijheid die ik nu heb! Heb er dan ook al vele kilometers mee gereden! Onder andere naar mijn ouders maar ook weekendjes weg of naar vrienden toe!

Daarnaast ben ik vanaf maart/april bezig gegaan om alle achterstallige verslagen van het derde jaar in te halen en heb ik alles goed afgerond op één verslag na, dat ik binnenkort ga herkansen, dat is echt een heel fijn gevoel, maar was wel heel hard buffelen waarbij ik ongeveer 10 weken lang 3 a 4 dagen per week zelf aan de studie moest. Dit heeft veel discipline gevraagd van mij, maar het is mij gelukt en daar ben ik heel erg trots op!

In mei ben ik een trotse tante geworden van een heel lief nichtje in Praag waar ik eind juni/ begin juli op bezoek ben geweest! Was echt super leuk en wat is ze mooi! Ook echt een super leuk weekend gehad met mijn ouders, tante en kersverse gezinnetje!

In juni waren mijn ouders 35 jaar getrouwd en om die reden zijn we lekker 4 dagen naar Palestra geweest waar we een huisje hadden en daarnaast ook 3 dagen van de sauna kunnen genieten. Ik vind het zo cool dat mijn ouders al zo lang samen zijn en dat ze ondanks alle hobbels elkaar altijd weer vinden en voor elkaar gaan! Is een inspiratie en iets wat ik hoop in de toekomst ook te mogen hebben. In de tussen tijd natuurlijk sowieso nog lekker vaak naar de sauna genieten van de warmte, maar ook van de vriendinnen/vrienden waarmee ik ga!

In juli ben ik weer lekker 5 dagen naar Huy geweest. Deze keer was het een roadtrip met twee vriendinnen die meereden! Het was echt super gezellig en leuk om op die manier samen te gaan en ik vond het heerlijk dat ik zo veel kon rijden. De week zelf was heftig en mooi. Ik heb hele mooie contacten gelegd met "oude" vrienden maar ook nieuwe contacten gemaakt. Ondanks dat ik spiritueel deze keer niet heel veel ben gegroeid heb ik toch veel geleerd. Ik ben zo dankbaar voor mijn leven en heb zoveel respect en bewondering voor de kracht van andere.

De foto van veraf geeft weer hoe het er uitziet alleen was de vensterbank nog niet geverfd, de "close-up" foto geeft het eindresultaat qua kleuren weer! Ik ben er echt super blij mee en zit er ook regelmatig in, in de zon lekker een boekje lezen of gewoon lekker in het zonnetje genieten van de muziek. Maar ook nu lekker boven de verwarming onder een dekentje en dan een boek lezen, serie kijken of zoals nu mijn blog schrijven. 

Daarnaast heb ik veel nagedacht over wat ik nu echt belangrijk vind, en welke contacten belangrijk zijn. Daarin heb ik contacten laten gaan maar ook in oude contacten weer meer energie ingestoken. Ik ben nog steeds zo dankbaar voor de vrienden die ik om mij heen heb en vind het heel fijn dat ik een "vangnet" heb waar ik altijd terecht kan. En die mij door spannende, moeilijk en leuke tijden helpen! Maar ook over de toekomst en hierbij komen de struggelingen van mijn gezondheid terug. Al zijn het nu geen echte struggelingen meer. Ik heb eind vorig jaar wat lichamelijke klachten gehad waar onderzoek naar is gedaan, waar ik eerst dacht dat ik mogelijk zwanger was, kwam er uiteindelijk uit naar voren dat ik mogelijk verminderd vruchtbaar ben. En dan kun je denken, mogelijk verminderd vruchtbaar, maar dan weet je toch nog niets? Nee dat klopt het is een mogelijkheid. Maar ik heb van heel jong al de wens om moeder te worden en het liefst via zwangerschap. En opeens word je dan geconfronteerd met het feit dat er een mogelijkheid is dat dit niet mogelijk is. Er is mij toen verteld dat het verstandig is zo vroeg mogelijk te proberen en te kijken in "hoeverre" ik verminderd vruchtbaar ben. Met andere woorden, nu weet ik niets zeker. Op dat moment had ik het gevoel dat mijn hele toekomst zoals ik die zag instortte als een kaartenhuis. Nu een tijd later kan ik er anders naar kijken. Aangezien mijn kinderwens zo groot is ben ik serieus gaan nadenken over de toekomst en wat ik daarin belangrijk vind en hoe ik mijzelf zie. En dat is eigenlijk in de eerste plaats als moeder. Dit betekent dat ik dus zo snel mogelijk alle opties wil bekijken. Ik wil sowieso eerst mijn diploma halen, maar zodra ik die heb wil ik kijken naar de opties van ouderschap. Zoals wat ga ik doen als ik tegen die tijd geen partner heb, en wat komt daar bij kijken en als ik wel een partner heb, hoe gaan we het dan doen. Maar dit zijn voor nu "zorgen" voor de toekomst en waar ik pas over na ga denken wanneer ik mijn diploma heb. 

Hieronder een schilderij dat ik gemaakt heb nadat ik het nieuws te horen had gekregen.

Op dit moment ben ik heel druk met mijn studie. Ik zit in mijn laatste jaar en ben nu bezig met onderzoek. Uiteindelijk besloten toch het onderzoek alleen te gaan doen, dus ben daar nu echt super druk mee, maar ondanks dat dacht ik, laat ik weer eens wat van mijn horen. Aankomende tijd zal het wel dus weer stil blijven want het onderzoek kost veel tijd en moeite. En ondanks dat het goed gaat moet ik mijn energie goed verdelen. 

Mijn dagen zien er erg veel uit zoals op de foto hier onder.​

Ik heb wel de motivatie om mijn onderzoek af te ronden en heb er ook echt heel veel plezier in, ondanks dat het super pittig. Ik zal proberen om weer wat vaker wat te laten horen, in elk geval bedankt voor het lezen en tot snel hopelijk! 

Nu is hij hier, de dag waar ik onbewust de afgelopen dagen erg tegenop zag. Het verdriet dat ik erbij voel. Elk jaar komt het terug en het ene jaar gaat het beter dan het andere jaar. Dit jaar is zo'n jaar dat het niet gaat zoals je wilt, omdat het zo goed gaat. Het gemis is daardoor zoveel groter. Ik ben mij zo bewust van dat ik je mis in mijn leven. Het gaat goed nu met mij, maar heb ook heel veel onzekerheden, vragen waar ik mee bezig ben en waar ik mee zit. En dan vraag ik mij des te meer af "Wat zou Tom zeggen".? 

19 jaar mis ik je nu al. En al 19 jaar is deze dag altijd zwaar. Maar dit jaar is er iets waar ik heel dankbaar voor ben. Ik heb een hele groep mensen om mij heen die mij vandaag op één of andere manier al hebben laten weten dat ze aan mij denken vandaag. Die mij een dikke knuffel geven en laten weten dat ik er niet alleen voor sta. 

Lieve Tom, 
Je mag trots op mij zijn, op wie ik ben geworden en wat ik heb opgebouwd. Ik ben het zelf ook en weet zeker dat jij dat ook bent. En deze dag wordt nooit makkelijk, maar hij wordt dragelijker met de groep mensen om mij heen. Papa en mama komen ook zo en dat gaan we wat we terugkijken naar de tijd die we wel met jou hebben gehad en hoe gelukkig we zijn met de tijd die jij ons wel gegeven was. 

Mijn motto geldt een dag als vandaag alleen maar meer. "How lucky am I, to have something that makes saying goodbye so hard!" Ik moet je helaas missen, maar wat ben ik blij dat ik je wel gekend hebt. Dat jij mijn leven verrijkt hebt met jou aanwezigheid en dat jij mij hebt geleerd wat veiligheid en liefde is. 

Je wordt gemist lieve grote broer, 

Voor altijd in mijn hart, 

Je kleine zusje 

Afgelopen half jaar heb ik de minor spirit gevolgd. Ik ben daarbij bezig geweest met verschillende vakken waaronder autobiografisch. Hierbij ging ik kijken naar verschillende hoofdstukken in mijn leven. Ik hierbij mijn leven in 4 hoofdstukken beschreven, de titels waren moeilijke start, groot groeien, op eigen benen staan en omslagpunt. Hierbij heb ik de verschillende thema's van mijn leven beschreven, verlies, ziekte, pesten maar ook geluk, vriendschap en relaties. Door deze opdracht ben ik in gaan zien hoe ver ik ben gekomen de afgelopen tijd en hoe trots ik ben op waar ik nu sta. 

Daarnaast heb ik onderwijs gehad in verschillende geloven. De meer voorkomende geloven als jodendom, christendom en islam, maar ook boeddhisme, hindoeïsme en nieuwe spiritualiteit. Maar ook de kleinere overtuigingen waar niet zo veel over bekent is. Ik vond het heel erg interessant en heb er veel van geleerd.

Ik ben aan het einde van de eerste periode (begin november) vanuit de Minor 3 dagen op retraite geweest in het Dominicaans klooster in Huissen. Hier hebben wij ook als groep een gesprek gehad met Theo Koster en door zijn verhaal en het gesprek met hem is mijn houding tegenover het geloof veranderd. Voor het eerst sinds 18 jaar ongeveer wil ik er weer meer over weten, en geloof ik dat er ook een andere manier is dan dat mij vroeger is geleerd. God is niet almachtig maar een kracht die achter je staat en steunt in moeilijke tijden maar ook mee viert in mooie tijden. Dit was voor mij een hele openbaring en is ook zeker iets wat ik in de toekomst nog verder hoop te onderzoeken. De retraite was voor mij een hele bijzondere ervaring, het was niet mijn eerste retraite, maar wel mijn eerste Dominicaanse (christelijke) retraite. Ik vond het erg spannend omdat ik dus vrij weinig nog had met de kerk en voor mij dus het christelijke geloof. Ik had altijd geleerd dat God almachtig was en de touwtjes in handen had, dit is dus niet het geval zoals ik het mee kreeg in Huissen. Daarnaast was het 2 november Allerzielen waar de overledenen worden herdacht en dat was voor mij een hele bijzondere en mooie dienst. Ik voelde mij opgenomen in de gemeenschap, ondanks dat ik een 25 jarige student was, voelde ik mij in een warm bad de 3 dagen dat ik daar was. Daarnaast heb ik ook hele mooie gesprekken gehad met de begeleiders die mee waren vanuit het Saxion maar ook met de medestudenten. Ik heb nieuwe mensen leren kennen en andere mensen beter leren kennen. Hele mooie gesprekken gehad met mensen en ingezien dat van sommige mensen mijn eerste indruk verkeerd was. Al met al een hele mooie, dierbare en bijzondere ervaring waar ik erg dankbaar voor ben.

We hebben ook praktische lessen gehad, waarbij we yoga en meditatie hebben gehad. Meditatie is iets wat ik sowieso al in mijn dagelijks leven toepas maar yoga was nieuw voor mij maar voor nu niet echt mijn ding. Daarnaast ook lessen waarbij er gesproken is over voice dialogue, waar ik in het verleden ook al veel aan heb gehad en over spiritualiteit in praktijk, hoe zet jij spiritualiteit in, in je dagelijks leven. Kunst was ook een vak en het gastcollege van Jannemieke Tukker vond ik erg intrigerend. Ik weet zelf hoeveel baat ik heb bij het uiten van mijn gevoelens in de kunst, en om dat dan van een ander net zo te horen vind ik heel mooi. Helemaal de laatste les van kunst vond ik erg leuk waarbij we ook zelf aan de slag gingen met kunst. 

Als laatste waren daar de intervisie lessen die ik erg bijzonder en dierbaar vind. Hierbij zaten we met een groep van 8 personen en hebben we indrukwekkende gesprekken gehad en heb ik bijzondere verhalen gehoord. We gekeken naar wat spiritualiteit is voor éénieder. Ondanks dat ik al wel mijn hele leven met spiritualiteit bezig ben is het dan toch moeilijk te formuleren. Tijdens de les heb ik het volgende geformuleerd: Zoektocht naar ik door gebeurtenissen die ik heb meegemaakt en na te denken hoe ik mijn leven waarde en invulling kan geven buiten het tastbare. Zoektocht naar de zin van mijn leven en hoe dingen invloed hebben op mij. Hoe ik leer van gebeurtenissen en mij ontwikkel. Proberen een antwoord te vinden op sommige waarom vragen of ik elk geval nadenken over waarom van gebeurtenissen. Later die dag heb ik er nog meer over gedacht en kwam ik tot een korte definitie voor mijzelf: Spiritualiteit is open minded zijn en open staan voor het ontastbare en onzichtbare.

Door de gesprekken van de eerste periode ben ik erachter gekomen dat twee thema's voor mij heel belangrijk zijn; dankbaarheid en vriendschap. Dankbaarheid is een thema waar ik het afgelopen jaar erg mee bezig ben geweest. Mijn mindset is het afgelopen jaar erg veranderd van kijken naar wat ik wel heb in plaats van wat ik niet heb. Hierdoor ben ik gaan inzien wat ik allemaal heb, zoals mijn vrienden, mijn eigen huisje, redelijke gezondheid, goed afgeronde stage, studie die vrij goed loopt. Maar vriendschap is een essentieel deel geweest van deze verandering. Zonder mijn vrienden had ik dit nooit kunnen inzien. Mijn vrienden staan altijd voor mij klaar en hebben mij heel erg gesteund in goede en slechte tijden. En dat maakt mij dan weer dankbaar en is het cirkeltje weer rond. Hierdoor ben ik veel bezig met wat mij gelukkig maakt. Ik ben veel meer bezig mijzelf op nummer 1 te zetten en dingen te doen waar ik gelukkig van wordt. 

In de tweede periode zijn we gaan toewerken naar een TED-Talk, waarbij het voornaamste doel is om een ander te inspireren. Voor mij kwam het thema waarover ik mijn TED-Talk wilde doen gelijk naar boven, namelijk geluk. Wat heeft mij gelukkig maken en hoe heb ik mijn eigen geluk gecreëerd.

​Ik vind het heel spannend, maar doe het toch. Hieronder vind je het filmpje dat ik in dat kader heb gemaakt. Het is heel persoonlijk en ik weet dat mijn filmkwaliteiten niet super zijn, maar ik hoop dat mijn boodschap wel overkomt ondanks mijn technische gebreken. 

Ik hoop dat je het leuk en boeiend vond om te lezen hoe ik mijn Minor heb ervaren! 

Namaste!