Juni 2015 hoorde ik voor het eerste de volgende tekst in PLL "How lucky am I to have someting that makes saying goodbye so hard." Ik besloot de tekst op te zoeken en vond het volgende plaatje erbij. 

Deze tekst greep mij gelijk, maar op dat moment zag ik de waarde nog niet gelijk. In juni 2016 keek ik terug op mijn jaar en wat voor jaar is het geweest. En hoe passend was deze tekst opeens. Het afgelopen jaar heb ik zoveel gekregen waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben! In februari 2015 begon het met het leren kennen van mijn beste vriendin! En in juni 2015 kwam ze dan ook nog eens bij mij in het complex wonen! Vervolgens leerde ik in juni 2015 ook mijn beste vriend kennen en hun twee hebben mij zo ontzettend gesteund het afgelopen jaar. Maar daarnaast heb ik stage gelopen en heb ik de fijnste stage begeleidster ever gehad, die mij heeft helpen groeien tot wie ik nu ben. Ik heb mijn passie gevonden in het onderwijs en durf weer naar de toekomst te kijken. In december heb ik een feestje gegeven en werd ik mij bewust van de mensen die ik om mij heen heb en hoe dankbaar ik ben voor elk van hun. Stuk voor stuk, één voor één zijn ze belangrijk en zou ik het heel vervelend vinden als ze niet meer in mijn leven zouden zijn. Ook leerde ik nog meer nieuwe mensen kennen waar ik op heb kunnen bouwen en iemand die mij altijd weet te helpen als ik het even niet zie zitten (vooral als het om mijn studie gaat). Oude vrienden en vriendinnen heb ik weer contact mee en spreek ik weer mee af en zie ik weer vaker. Ik voel mij helemaal thuis in mijn huisje en ben in de bewonerscommissie gegaan waar ik veel plezier uit haal en echt van geniet. Ik ben veel opener geworden dan ik sinds lange tijd ben geweest wat resulteert in het feit dat ik steeds meer (en sommige beter) mijn buren leer kennen. Ik heb gewoon een super goed jaar gehad waar ik heel dankbaar voor ben en dat wilde ik "vereeuwigen". En dat heb ik gedaan met deze tekst. Ik heb Poe en knorretje op mijn arm laten zetten opdat ik nooit vergeet hoe goed het jaar 2015/2016 is geweest en opdat ik nooit vergeet hoe blij ik mag zijn dat ik iets heb dat afscheid nemen zo moeilijk maakt. 

Ik vind het heel fijn om te kunnen zeggen en ook dat mensen om mij heen het zien, maar ik ben voor het eerst sinds hele lange tijd echt weer gelukkig. 

Ongeveer anderhalve maand geleden ben ik in contact gekomen met Robert-Jon. Naar aanleiding van een berichtje sprak hij mij aan en kwamen aan de praat. Tijdens dit eerste gesprek werd uiteindelijk een zaadje geplant voor een fotoshoot. Dit heb ik toen erg afgehouden omdat ik het gevoel had hier lichamelijk nog niet klaar voor zijn, ik heb iets gezegd van "vraag mij over 10 kilo nog maar eens". Maar na het gesprek heeft het mij niet los gelaten en ben ik gaan spelen met het idee van een shoot. Zo dan ook dat een week geleden toen RJ een berichtje plaatste voor een serie die hij wilde maken en we weer aan de praat raakte ik dit keer, na wat overtuiging wel ja heb gezegd. Ik vond het onwijs spannend maar had er ook onwijs veel zin in! 

Afgelopen maandag, 25 juli 2016 was dan eindelijk de dag daar. 's ochtends om kwart voor 12 de trein uit Enschede genomen om om 14 uur bij RJ te kunnen zijn in Utrecht. Hierbij moet verteld worden dat ik dus een koffer mee had voor 2 weken vakantie aangezien ik gelijk door ga naar mijn ouders na de shoot. 

Anyhow, om 14 uur was ik bij RJ na een wereldreis en daar aangekomen eerst even rustig zitten en bijkomen, wat drinken, kopje koffie en kletsen. Zijn laatste model voor mij was wat vertraagd dus die kwam om 15 uur binnen. RJ ging aan de slag met haar en ik heb genoten om te zien hoe dat er aan toe ging. Er zit veel passie in RJ als hij aan het fotograferen is en dat vind ik heel mooi om te zien. Na deze shoot nog even gezeten en toen besloten eerst maar zo te gaan eten voor we de shoot gingen doen. Vond ik niet erg want aaaah spannend en uitstel gedrag... 

Oke, ik zal even toelichten waarom ik het zo spannend vind. Zoals in eerdere blog te lezen is ben ik in de afgelopen 2 jaar 30 kilo afgevallen, maar ik ben zeker 4 jaar echt wel zwaar en "groot" geweest waardoor ik erg onzeker was en zeker niet graag op de foto wilde. Waar ik dat ik jonger was het super leuk vond om op de foto te gaan, ben ik de afgelopen 5 jaar heel erg cameraschuw geweest. Het idee van weer voor een camera staan vind ik dus erg spannend omdat de aantal keren dat het mensen wel gelukt was mij op de foto te zetten erg confronterend waren. 

Maar ik ben nu heel erg trots op waar ik ben en begin steeds meer te zien dat ik er goed uit zie. Deze fotoshoot is voor mij een begin van naar mijzelf kijken en heb met RJ ook heel veel gesproken over dat ik het spannend vond en wat ik wel en niet wilde. Maar ik wilde ook dat het een uitdaging was voor mijzelf om buiten mijn huidige comfortzone te treden. 

Maar goed, na het eten was het echt toch zo ver, en zijn we eerst begonnen met de serie waar RJ mee bezig is. Dat was wel fijn om in te komen. Daarna zijn we begonnen met "mijn" shoot. Ik wilde heel graag dat RJ mij mooi op de foto zou zetten en waar ik zelf ook erg blij mee kon zijn. Maar goed hoe doe je dat als je zelf niet goed weet wat je mooi vind en het eigenlijk ook heel eng vind om met de camera te flirten. RJ was erg geduldig met mij en heeft mij echt heel erg geholpen en mij op mijn gemak gesteld. In het begin was het erg spannend, maar naar het einde kreeg ik echt super veel plezier in begon ik ook echt te genieten! 

Onderweg naar huis kreeg ik de eerste foto's al te zien en man o man wat was ik blij. Ik heb echt de hele treinreis met een bigsmile op mijn gezicht gezeten!!! Eenmaal thuis ook aan mijn ouders laten zien en die vonden de foto's ook heel mooi en de foto's druppelde langzaam binnen dus elke keer als ik er weer 1 kreeg gelijk laten zien en super happy zijn!!!! =D Ik heb ze erg vaak terug gekeken en super happy geweest!! =) Gisteravond heb ik de officiele foto's gekregen en mijn geluk kan gewoon niet op. Het mooiste vind ik van deze hele ervaring dat ik naar de foto's kijk en oprecht dacht "Wat ben ik eigenlijk een mooie vrouw." Dat heb ik al heel lang niet gedacht en ik ben heel dankbaar dat RJ dat voor elkaar heeft gekregen. Ik vertelde dit aan hem en hij gaf mij daarna zo'n mooi compliment dat ik altijd bij mij zal dragen, hij zei namelijk "Nu zie je zelf hoe ik jou zie." 

RJ ik ben heel dankbaar voor deze ervaring en ik ben heel dankbaar dat ik jou heb leren kennen! 

Voor meer info van Robert-Jon Eckhardt zie: 
http://rjexposures.com/ 
https://www.facebook.com/RJExposures

Hieronder de foto's! 

Het was een hectisch jaar, vol ontwikkeling, tegenslagen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe vriendschappen en verlies. Mijn jaar begon voor mij bij de terugkomst van Yeunten Ling, Tibetaans instituut in Huy waar ik mijzelf heel erg tegen ben gekomen maar ook veel beter heb leren kennen en waarderen. Het heeft gezorgd voor een start van een nieuwe vriendschap, waar ik nog steeds elke dag dankbaar voor ben. Ik mijn eerste huwelijk van een vriendin mee gemaakt waar ik de hele dag bij ben geweest en haar hele bijzondere dag de hele dag heb mogen meemaken. En dan vervolgens mijn eerste week stage waar ik het zo getroffen heb met mijn stagebegeleidster. Het voelde voor het eerst sinds jaren dat ik weer in de lift zat, dat het geluk mij toelachte. Ik heb mijn ware vrienden leren kennen en heb heel erg op hun durven en kunnen bouwen het afgelopen jaar. Ik had het niet gekund en vooral niet gewild zonder hun. ​

Ik ben 25 geworden dit jaar en Tom zou 30 zijn geworden en hierdoor werd mij weer eens pijnlijk bewust van gemist van Tom. Weer een mijlpaal die ik niet fysiek met hem kan delen. Maar dat heb ik geëerd met een tatoeage. Ik mis hem, nog elke dag, maar ben heel dankbaar voor alle mensen, vrienden en familie, die ik wel om mij heen heb en die om mij geven en van mij houden en waar ik ook heel veel van hou en om geef. Ik heb dit jaar meerdere nieuwe mensen mogen ontmoeten waar ik heel veel aan heb. Ik kan met ze lachen, huilen, praten, muziek maken, werken en samenzijn. Ik voel mij niet meer eenzaam. ​

Naast het verlies van mijn oma ben ik nog veel meer verloren, namerlijk 30 kilo in iets minder dan 2 jaar. Ik ben hier heel erg trots op en wil daarom ook graag dit resultaat delen.

Ik voel mij deze week wat verdrietig en kon daar niet echt de vinger opleggen en nu besef ik mij dat ik een schitterend jaar heb gehad wat voor een groot deel te danken is aan mijn stage, de leerlingen en mijn begeleidster. Ik merk dat ik het heel jammer vind dat het ten einde loop en dat ik volgend jaar niet meer vier dagen daar te vinden ben. De verhalen van de leerlingen niet meer kan horen, geen grapjes kan maken met ze en ze niet meer kan onderwijzen en begeleiden bij hun ontwikkeling. Ik weet des te meer nu dat ik echt het onderwijs in wil en leerlingen wil helpen ontwikkelen en helpen met hun toekomst. Ik wil ze zien groeien en ze groot zien worden. Ik wil ze (in dit geval) van jongetjes in kerels zien veranderen. Dit is het einde van een mooi jaar en nieuwe inzichten maar het begin van mijn toekomst. 

Liefs, 
​Michelle 

Elk jaar komt bij mij het verdriet weer even extra aan de oppervlakte op deze dag, 22 maart. De dag dat ik mijn grote broer verloor. Ik weet nog als de dag van gisteren dat hij zijn laatste traan voor mij lied omdat hij op geen andere manier meer met mij kon communiceren. Het doet pijn, zijn gemis in mijn leven. Maar ik ben dankbaar voor de tijd die ik heb gekregen met hem.

Hoe boos het mij dan ook maakt dat er vandaag verschillende families zijn waarvoor 22 maart nu ook dag van verlies is. Dat er mensen zijn die kiezen voor de dood en om te doden, terwijl mijn broer die zoveel van het leven hield en er niet voor koos uit mijn leven werd ontnomen. Ik vind het verdrietig dat er mensen zijn, vader en moeders, broers en zussen, kinderen, opa's en oma's, vrienden en familie, die nu ook iemand moeten missen op deze dag, waarbij het verdriet ook elk jaar op deze dag extra naar de oppervlakte komt omdat het weer een jaar zonder hun geliefde is.

Het is nu 18 jaar geleden maar voelt nog als gisteren. Je zit voor altijd in mijn hart en staat voor altijd op mijn lichaam. Ik hou van jou Tom.

Een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik ben waar ik nu ben. Vorig jaar was de hele wereld nog eng, mijn toekomst onbekend en ik had ik niet een hoge pet van mijzelf. Ik was eenzaam en had het idee niet veel mensen meer om mij heen te hebben. Het idee vrienden te moeten maken en nieuwe dingen te moeten gaan doen was doodseng. En kijk waar ik nu sta. Ik ben heel tevreden met mijzelf en hoe ik het doe. Ik ben trots op mijzelf. Ik zit lekker in mijn vel en ben gelukkig met wie ik ben (meestal)!  Ik heb een hechte groep vrienden om mij heen waarvan een paar vrienden al bekenden waren, maar ook nieuwe vrienden, die ik op het juiste moment op de juiste plek heb mogen ontmoeten. Ik ga er weer op uit. Ik leef mijn leven en geniet ten volle. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik vorig jaar heb doorgemaakt. En het was niet allemaal makkelijk, maar ik heb het allemaal maar wel mooi gedaan. Ik ben gevallen en weer op gestaan en nog 1000x gevallen, maar altijd weer op gestaan. Ik durf weer naar de toekomst te kijken, ik durf weer plannen te maken. Vorig jaar was ik vooral bezig om in het hier en nu te leven en vooral niet te veel naar de toekomst te kijken, want die was zo onzeker en zo eng, dat als ik het negeer het er gewoon niet is. Nu durf ik weer te dromen. Ik durf plannen te maken, ik ga er op uit. Ik durf weer in de spiegel te kijken en naar mijzelf te lachen, ik durf weer blij te zijn met wie ik ben. Naast het feit dat ik van binnen erg veranderd ben, ben ik ook van buiten veranderd. Lichamelijk. Ik ben in de afgelopen anderhalf jaar 25 kilo afgevallen en ben daar heel erg trots op. En ik ben nog steeds bezig! Ik was hier niet gekomen zonder de hulp en steun van mijn ouders en vrienden. Ik ben hun dan ook heel erg dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben.  

Step by Step!