Rise from the ashes

Het is al enige tijd geleden dat ik weer wat heb gepost terwijl er echt heel veel gebeurt is de afgelopen paar maanden. In April had ik mijn laatste post, deze ging over Mies, mijn lieve vriendin dit zo sterk is en ondertussen bezig is met de behandeling waarover ik sprak! 
Daarnaast had ik in april mijn eindgesprek voor mijn opleiding en kan ik met grote trots zeggen dat ik dit in één keer heb gehaald en op 30 mei mijn diploma in ontvangst heb mogen nemen. 

Ik wil zeggen dat de afgelopen 6 jaar pittig zijn geweest, maar eigenlijk zijn de afgelopen 8 a 10 jaar pittig geweest, waarbij de laatste 2 jaar het allemaal bergopwaarts gaat. Tijdens mijn eerste keer 6 vwo heb ik veel last gehad van examen stress heb ik mij totaal niet thuis gevoeld in mijn eigen klas. Ik was het buitenbeentje en kon moeilijk contact krijgen met mijn klasgenoten. Ben daardoor dat jaar geregeld thuis gebleven om te leren en daar te werken. Dit kwam deels ook omdat het gezondheid technisch minder goed ging. In 2010 heb ik besloten om naar Enschede te verhuizen om daar te beginnen aan mijn opleiding psychologie. Ook dit lukte niet zoals ik wilde dus heb ik in mijn tweede jaar besloten om een revalidatie te starten bij het Roessingh. Dit heeft toen wel wat geholpen maar ik was er nog niet. In 2012 ben ik van opleiding veranderd en begonnen met SPH. Ik was hier gelijk op mijn plek en had het erg naar mijn zin. Ik heb niet helemaal een normale studietijd doorlopen, maar na 6 jaar heb ik eindelijk mijn diploma in ontvangst genomen. In 2014 ben ik er een jaar tussenuit geweest en heb ik behandeling gehad voor chronische lyme en vervolgend een re-integratie gedaan. Daar heb ik het meeste geleerd en is het langzaam allemaal beter gegaan. Ik ben mijn kernwaarden onder ogen gaan zien en ben mijn demonen aangegaan.
Al met al ben ik gegroeid en heb ik ondertussen echt het gevoel een transformatie te zijn doorgegaan. Ik heb aan mijzelf gewerkt en dit is wie ik ben. 

Het is allemaal echt niet makkelijk geweest. Het alleen doen van mijn onderzoek, het moeten voorbereiden van mijn eindgesprek waarbij ik moet zeggen waarom ik een goede SPH'er ben, prive onzekerheden, moeilijke tijden met mensen die mij lief zijn. 
​
Dit jaar is het ook 20 jaar geleden dat Tom overleden is. Ik heb hier niets over geschreven, maar het moeilijk. Het is zo'n stomme "mijlpaal". Het is alweer zo lang geleden en anderzijds voelt het als de dag van gisteren. Ook het feit dat ik geslaagd ben, mijn diploma in ontvangst neem en dit allemaal hoogtepunten zijn die hij ook niet meemaakt.  

Ik had voor mijzelf besloten om als ik mijn diploma heb onderzoek te doen naar het krijgen van kinderen, en daarbij in het bijzonder waar ik op moet letten als dit alleen zou gaan doen. Dit heb ik gedaan, heb een afspraak gemaakt met de huisarts, heb een boek besteld waar meer informatie in stond en ben gaan google. Maar op het punt waar ik nu sta kan ik er niets mee doen, niet zoals ik had gehoopt toen ik het besluit had genomen na mijn studie er mee aan de slag te gaan. Ik wil eerst een stabiele situatie hebben, met werk en vastigheid en structuur. Dit heeft er voor gezorgd dat ik nog wel informatie tot mij neem, maar deze wens nog een paar jaar uitstel. Dit besluit heb ik met pijn in mijn hart genomen maar is wel de juiste. Je kunt niet plannen wanneer kinderen goed uitkomen in je leven, maar om het bewust te proberen in een onstabiele tijd vind ik niet eerlijk. 

Goed, leven is veranderd. Ik heb lieve en dierbare mensen om mij heen die ik mijn vrienden, maar vooral mijn familie mag noemen. Die er voor mij zijn geweest in hele zware en moeilijke tijden. Zelfs wanneer het voor hun ook niet altijd even makkelijk was. Ik ben door gegaan, ik heb hulp gezocht toen ik het nodig had. Ik heb dingen geaccepteerd en heb dingen aangepakt. 
Het doet mij heel goed om te kunnen zeggen dat ik in september begin met een proefplaatsing op het Saxion bij het Studiesucces Centrum. Alles lijkt nu op zijn plaats te vallen. En nee dat betekend niet dat ik niet ook nog steeds moeilijke tijden heb, want die blijven. Maar ook in de moeilijke tijden kan ik nu zien dat ik gelukkig ben, dat ik er mag zijn en dat ik het toch allemaal maar doe. 

Van mijn ouders heb ik voor het behalen van mijn diploma echt een heel mooi cadeau gekregen (naast heel veel andere mooie cadeau's zoals kleren, ketting, armbandjes, blond en zoveel meer) namelijk een Tattoo. Het voelt een beetje als traditie, toen ik mijn VWO diploma heb gehaald heb ik ook een tattoo gekregen. Die tattoo stond toen voor kracht en dat ik niet alleen ben. Mijn huidige tattoo staat voor hoe ik gegroeid ben, hoe ik 100 keer ben gevallen maar 101 keer ben opgestaan, hoe ik down ben geweest, maar altijd weer omhoog ben gekomen, hoe ik mij heb ontwikkeld, een betere versie van mijzelf, een echtere versie van mijzelf ben geworden, hoe ik van mijzelf heb leren houden en hoe ik ondanks alle tegenslagen er toch nog steeds sta. 

Ik wilde al heel lang een fenix omdat ik het gevoel heb opnieuw geboren te zijn. Maar het feit dat ik hem heb gekregen van mijn ouders voor het behalen van mijn diploma, aan het einde van een periode. Ik sluit mijn studieperiode af, en begin nu het werk leven. Ik ga van student naar burger! =P Maar goed het is voor mij ook echt een start van een nieuwe periode, met uitdagingen, met vallen en opstaan maar ook dat gaat mij allemaal lukken. 

Ik ben trots op waar ik nu sta en waar ik gekomen ben.