Woorden Schieten Te Kort

Ken je dat, het gevoel van dankbaarheid. Dat je niet weet hoe je het moet omschrijven, maar dat je erg diep van binnen een gevoel hebt waar je eigenlijk ook niets mee kunt? Ik heb geprobeerd het onder woorden te brengen bij vrienden, maar toch heb ik het gevoel dat het nog niet duidelijk is. Ik kan ook niet bij de juiste woorden komen. Ik omhels vrienden, hou ze vast, doe een aanraking in de hoop mijn gevoel duidelijk te maken, omdat woorden te kort schieten. Woorden kunnen niet omschrijven wat ik voel, hoe ik mij voel, wat ik voel voor jou. Het is een verlangen en een angst wat ik voel. En het bewustzijn dat mij wijst om van elk moment te genieten en dat doe ik. Een verlangen omdat ik dicht bij jou wil zijn, je in mijn armen wil sluiten en je gelukkig wil zien. Om samen te lachen en te praten, maar ook een plek waar we ons veilig voelen om ons masker af te zetten. Een angst dat dit voorbij kan gaan en wat ik niet wil. Want ik wil niet alleen jou gelukkig zien, maar jij maakt mij ook gelukkig. Ik ben gelukkig nu, ondanks de kleine dingen die toch nog niet zo gaan als ik wil, ondanks mijn gezondheid. Ik ben gelukkig nu, en dat komt door jou, mijn vriend(in). Ik ben gelukkig nu en dat komt ook door mij.

Ik leef veel meer in het hier en nu, dat probeer ik in elk geval. Ik merk dat ik daardoor gelukkiger word. Ik zie ook de kleine dingen en geniet intens van elk moment samen. Ik voel mij gezegend met de mensen om mij heen, mijn vrienden en mijn ouders. Jullie maken mij aan het lachen als ik moe ben, jullie houden mij vast als ik pijn heb, jullie
begeleiden mij als ik het pad kwijt ben. Jullie zijn er voor mij. Sommigen pas net andere al heel lang. Ik kan niet anders zeggen dan dank je wel en ik hou van jou.

Ik heb geen goede voornemens voor 2016. Ik wil elke dag genieten en de mensen die ik lief heb veel zien. Ik wil mensen gelukkig maken waar ik dat kan en ik wil leuke dingen te doen. Maar eigenlijk zegt dit gewoon het volgende:

Ik Leef.